Μαμά, μπαμπά… Έφτασα!
Μια λέξη τόσο απλή… μα τόσο δυνατη!
Μιας και τα χέρια δεν μπορούν να αγγίξουν το κορμί σου
Θες κι αν δε θες η σκέψη μου θα ‘ναι παντα μαζί σου!
Από τους δασκάλους και τους μαθητές του Δ.Σ. Αγίας Βαρβάρας.
ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ, ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Κάποτε, μες στο βράδυ της άνοιξης, ένα παιδί σηκώνεται και φεύγει ανεξήγητα χωρίς κανείς να το μαλώσει' σηκώνεται αργά, απροειδοποίητα, εκεί που καθόταν ήσυχα στο χώμα κι η θέση του στο χώμα μένει ζεστή και το σχήμα της στάσης του αχνίζει ακόμη στο δροσερόν αέρα σχηματίζοντας ένα άλλο παιδί από υπόλευκη ζέστα. [...] Φτάνουν ως έξω απ' το σπίτι τους, κοιτούν το κλεισμένο παιδικό τους παράθυρο, υψώνουν μια στιγμή το χέρι, μα δε χτυπούν τη γρίλια. Από μέσα ακούνε οι γονείς το χτύπημα' αφήνουν την πετσέτα να πέσει στο τραπέζι σα να πέφτει ένα μεγάλο ξερό φύλλο πάνω στο χρόνο. Ανοίγουν την πόρτα. Δεν είναι τίποτα. Βλέπουν μονάχα τα μαραμένα αστέρια, τον άδειο ουρανό, τον άδειο κόσμο και ξανακλείνουν την πόρτα σα να μπαίνουν μέσα τα παιδιά τους. [...] Ένα μικρό κορίτσι, ανύποπτα, νυχτώθηκε άξαφνα μέσα στη λύπη. Τι 'ταν λοιπόν η ζωή; Κι αυτός ο πόνος; Κι η κραυγή τούτη; Ήταν δικά του αυτά; Και περίμεναν πίσω απ΄ το γέλιο του πανέτοιμα κι επίβουλα; Κι αυτά τ' αγαπημένα πρόσωπα που έσκυβαν πάνω του, μακρινά κιόλας; Άνοιξε ήσυχα, λοιπόν, την πόρτα ενός άστρου, μπήκε μέσα προφυλακτικά να μην ακούσουμε, μα όλες τις νύχτες 'κείνη η πόρτα ανοιχτή χτυπάει απ' τον αγέρα του μικρού λυγμού του. Κι ούτε μπόρεσε να σηκωθεί πια να την κλείσει. Ούτε μπορούμε (είναι μακριά) να την κλείσουμε.
Γιάννης Ρίτσος Αθήνα, Φεβρουάριος - Μάρτης 1958